| | | | | | |
| ۲۹۰ |
در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع |
|
شب‌نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع |
۲۹۳ |
| |
روز و شب خوابم نمی‌آید بچشم غم‌پرست |
|
بس که در بیماریِ هجر تو گریانم چو شمع |
|
| |
رشتهٔ صبرم بمقراض غمت ببریده‌شد |
|
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع |
|
| |
گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم‌رو |
|
کی شدی روشن بگیتی راز پنهانم چو شمع |
|
| |
در میان آب و آتش همچنان سرگرم تست |
|
این دل زار نزار اشک‌بارانم چو شمع |
|
| |
در شب هجران مرا پروانهٔ وصلی فرست |
|
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع |
|
| |
بی جمال عالم‌آرای تو روزم چون شبست |
|
با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع |
|
| |
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت |
|
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع |
|
| |
همچو صبحم یک نفس باقیست با[۱] دیدار تو |
|
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع |
|
| |
سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین |
|
تا منوّر گردد از دیدارت ایوانم چو شمع |
|
| |
آتش مهر ترا حافظ عجب در سر گرفت |
|
| |
آتش دل کی بآب دیده بنشانم چو شمع |
|
