دیوان حافظ/با مدعی مگوئید اسرار عشق و مستی
| ۴۳۵ | با مدّعی مگوئید اسرار عشق و مستی | تا بیخبر بمیرد در درد خودپرستی | ۴۵۵ | |||
| عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید | ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی | |||||
| دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم | با کافران چه کارت گر بت نمی‌پرستی | |||||
| سلطان من خدا را زلفت شکست ما را | تا کی کند سیاهی چندین درازدستی | |||||
| در گوشهٔ سلامت مستور چون توان بود | تا نرگس تو با ما گوید رموز مستی | |||||
| آن روز دیده بودم این فتنها که برخاست | کز سرکشی زمانی با ما نمی‌نشستی | |||||
| عشقت بدست طوفان خواهد سپرد حافظ | ||||||
| چون برق ازین کشاکش پنداشتی که جستی | ||||||