وحشی بافقی (غزلیات)/گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله

by وحشی بافقی

	گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله			ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله
	خوش است بزمگه یار و ناله‌ی نی مطرب			ز دست یار کشیدن میان لاله پیاله
	صفای خاطر رندان ز چله خانه نیابی			به دیر رو که پر است از می دو ساله پیاله
	بود علامت باران اشک خرمی ما			شبی که باده‌ی روشن مه است و هاله پیاله
	اگر به چشم تو دعوی نکرد از سر مستی			چه شد که بر سر نرگس شکست ژاله پیاله
	منه ز دست چو نرگس پیاله خاصه در این دم			که لاله می‌دهد و می‌خورد غزاله پیاله
	چگونه توبه کند وحشی از پیاله کشیدن			که کرده‌اند به او در ازل حواله پیاله