وحشی بافقی (غزلیات)/که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید

by وحشی بافقی

	که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید			کلاه کج نهد از ناز و بر سرگذر آید
	رسید بار دگر بار حسن حکم چه باشد			دگر که از نظر افتد که باز در نظر آید
	ز سوی مصر به کنعان عجب رهیست که باشد			هنوز قافله در مصر و قاصد و خبر آید
	کمینه خاصیت عشق جذبه‌ایست که کس را			ز هر دری که پرانند بیش ، بیشتر آید
	سبو به دوش و صراحی به دست و محتسب از پی			نعوذبالله اگر پای من به سنگ بر آید
	مگو که وحشیم آید ز پی اگر بروم من			چه مانعست نیاید چرا به چشم و سر آید