وحشی بافقی (غزلیات)/مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد

by وحشی بافقی

	مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد			چو گلبن رخت رنگ و بوی خویش از بوستان بندد
	گلشن در هم شکفت آن بی مروت بین که می‌خواهد			چنین فصلی در بستان به روی دوستان بندد
	زبانم می‌سراید قصه‌ی اندوه و می‌ترسم			که بر هر حرف من بدگو هزاران داستان بندد
	خدنگی خورده‌ام کاری ز شست ناز پرکاری			که از ابرو گشاید تیر و تهمت بر کمان بندد
	رهی در پیشم افتادست و بیم رهزنی در پی			که چون بر کاروانی تاخت اول دست جان بندد
	قبا می‌پوشد و خون می‌کند افشاندن دستش			معاذالله از آن ساعت که خنجر بر میان بندد
	علاج زخمهای ظاهری آید ز وحشی هم			طبیبی آنچنان خواهم که او زخمی نهان بندد