وحشی بافقی (غزلیات)/مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | وحشی بافقی (غزلیات) از وحشی بافقی (مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم) |
' |
مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم | ننشینم به رهش بر سر کویش نروم | |||
هست خوش مصلحتی لیک دریغا کو تاب | که یک امروز به نظارهی رویش نروم | |||
آرزو نام یکی سلسله جنبانم هست | خود به خود من به شکن گیری مویش نروم | |||
سد صلا میزند آن چشم و به این جرأت شوق | بر در وصل ز اندیشهی خویش نروم | |||
گر توان خواند فسونی که در آیند به دل | هرگز از پیش دل عربده جویش نروم | |||
ساقی ما ز می خاص به بزم آورده است | نیست معلوم که از دست سبویش نروم | |||
وحشی این عشق بد افتاد عجب گر آخر | در سر حسرت رخسار نکویش نروم |