وحشی بافقی (غزلیات)/رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من

by وحشی بافقی

	رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من			کرد ضایع کار من این بخت بی اقبال من
	طایری بودم من و غوغای بال افشانیی			چشم زخمی آمد و بشکست بر هم بال من
	بخت بد این رسم بد بنهاد و رنجاند از منت			ورنه کس هرگز نمی‌رنجیده از افعال من
	گشته‌ام آواره سد منزل ز ملک عافیت			می‌دواند همچنان بخت بد از دنبال من
	ساده رو وحشی که می‌خواهد به عرض او رسید			آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من