وحشی بافقی (غزلیات)/بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش

by وحشی بافقی

	بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش			عذر عتاب گفتن و وعده‌ی وصل دادنش
	بود جهان جهان فریب از پی جان مضطرب			آمدن و گذشتن و رفتن و ایستادنش
	ناز دماند از زمین، فتنه فشاند از هوا			طرز خرام کردن و پا به زمین نهادنش
	جذب محبتش کشد، هست بهانه‌ای و بس			اینهمه تند گشتن و در پی من فتادنش
	وحشی اگر چنین بود وضع زمانه بعد ازین			وای بر آن که باید از مادر دهر زادنش