| | | | | | |
|
آنکس که دامن از پی کین تو بر زند |
|
بر پای نخل زندگی خود تبر زند |
|
|
گر کوه خصمی تو کند انتقام تو |
|
آن تیغ را به دست خودش بر کمر زند |
|
|
از لشکر توجه تو کمترین سوار |
|
تازد برون و یکتنه بر سد حشر زند |
|
|
قهر تو چون بلند کند گوشهی کمان |
|
هر تیر را که قصد کند بر جگر زند |
|
|
شکر خدا که خصم ترا بر جگر نشست |
|
آن تیرها که خواست ترا بر سپر زند |
|
|
مرغی کز آشیانهی خصم تو بر پرید |
|
الا به خون خود نتواند که پرزند |
|
|
تودر گلو فشاری خصمی و جان او |
|
در بند فرجهایست که از تن به در زند |
|
|
مطرب به بزم خواند عدویت چه غافلست |
|
گو کس روانه کن که در نوحه گر زند |
|
|
در راه سیر کوکب اقبال تو سپهر |
|
در دیدهی ستارهی بد نیشتر زند |
|
|
فتحی نمودهای دگر از نو که بر فلک |
|
اقبال طبل نصرت و کوس ظفر زند |
|
|
وحشی کجاست منکر او تا چو دیگران |
|
خود را به تیغ قهر قضا و قدر زند |
|