| | | | | | |
| |
فهرست کش نشاط این باغ |
|
بر ران سخن چنین کشد داغ |
|
| |
کانروز که مه به باغ می‌رفت |
|
چون ماه دو هفته کرده هر هفت |
|
| |
گل بر سر سرو دسته بسته |
|
بازار گلاب و گل شکسته |
|
| |
زلفین مسلسلش گره‌گیر |
|
پیچیده چو حلقه‌های زنجیر |
|
| |
در ره ز بنی‌اسد جوانی |
|
دیدش چو شکفته گلستانی |
|
| |
شخصی هنری به سنگ و سایه |
|
در چشم عرب بلند پایه |
|
| |
بسیار قبیله و قرابات |
|
کارش همه خدمت و مراعات |
|
| |
گوش همه خلق بر سلامش |
|
بخت ابن‌سلام کرده نامش |
|
| |
هم سیم خدا و هم قوی پشت |
|
خلقی سوی او کشیده انگشت |
|
| |
از دیدن آن چراغ تابان |
|
در چاره چو باد شد شتابان |
|
| |
آگه نه که گرچه گنج بازد |
|
با باد چراغ در نسازد |
|
| |
چون سوی و طنگه آمد از راه |
|
بودش طمع وصال آن ماه |
|
| |
مه را نگرفت کس در آغوش |
|
این نکته مگر شدش فراموش |
|
| |
چاره طلبید و کس فرستاد |
|
در جستن عقد آن پریزاد |
|
| |
تا لیلی را به خواستاری |
|
در موکب خود کشد عماری |
|
| |
نیرنگ نمود و خواهش انگیخت |
|
خاکی شد و زر چو خاک می‌ریخت |
|
| |
پذرفت هزار گنج شاهی |
|
وز رم گله بیش از آنکه خواهی |
|
| |
چون رفت میانجی سخنگوی |
|
در جستن آن نگار دلجوی |
|
| |
خواهش کریی بدست بوسی |
|
می‌کرد ز بهر آن عروسی |
|
| |
هم مادر و هم پدر نشستند |
|
وامید در آن حدیث بستند |
|
| |
گفتند سخن به جای خویش است |
|
لیکن قدری درنگ پیش است |
|
| |
کاین تازه بهار بوستانی |
|
دارد عرضی ز ناتوانی |
|
| |
چون ماه ز بهیش باز خندیم |
|
شکرانه دهیم و عقد بندیم |
|
| |
این عقد نشان سود باشد |
|
انشاء الله که زود باشد |
|
| |
اما نه هنوز روزکی چند |
|
می‌باید شد به وعده خرسند |
|
| |
تا غنچه گل شکفته گردد |
|
خار از در باغ رفته گردد |
|
| |
گردنش به طوق زر درآریم |
|
با طوق زرش به تو سپاریم |
|
| |
چون ابن‌سلام ازان نیازی |
|
شد نامزد شکیب سازی |
|
| |
مرکب به دیار خویشتن راند |
|
بنشست و غبار خویش بنشاند |
|
