| | | | | | |
| |
مانده‌ام در شکنج رنج و تعب |
|
زین بلا وارهان مرا، یارب! |
|
| |
دلم آمد در این خرابه به جان |
|
جانم آمد در این مغاک به لب |
|
| |
شد چنان سخت زندگی که مدام |
|
شده‌ام از خدای مرگ طلب |
|
| |
ای دریغا لباس علم و هنر |
|
ای دریغا متاع فضل و ادب |
|
| |
که شد آوردگاه طنز و فسوس |
|
که شد آماجگاه رنج و تعب |
|
| |
آه غبنا و اندها! که گذشت |
|
عمر در راه مسلک و مذهب |
|
| |
غم فرزندگان و اهل و عیال |
|
روز عیشم سیه نموده چو شب |
|
| |
با قناعت کجا توان دادن |
|
پاسخ پنج بچه‌ی مکتب ؟ |
|
| |
بخت بد بین که با چنین حالی |
|
پادشا هم نموده است غضب |
|
| |
کیستم ؟ شاعری قصیده سرای |
|
چیستم ؟ کاتبی بهار لقب |
|
| |
چیست جرمم که اندر این زندان |
|
درد باید کشید و گرم و کرب ؟ |
|
| |
به یکی تنگنای مانده درون |
|
چون به دیوار، درشده مثقب |
|
| |
روز، محروم دیدن خورشید |
|
شام، ممنوع ریت کوکب |
|
| |
از یکی روزنک همی بینم |
|
پاره‌ای ز آسمان به روز و به شب |
|
| |
شب نبینم همی از آن روزن |
|
جز سر تیر و جز دم عقرب |
|
| |
دزد آزاد و اهل خانه به بند |
|
داوری کردنی است سخت عجب |
|
