| | | | | | |
| |
بگریست ابر تیره به دشت اندر |
|
وز کوه خاست خنده‌ی کبک نر |
|
| |
خورشید زرد چون کله دارا |
|
ابر سیه چو رایت اسکندر |
|
| |
بر فرق یاسمین، کله خاقان |
|
بر دوش نارون، سلب قیصر |
|
| |
قمری به کام کرده یکی بربط |
|
بلبل به نای برده یکی مزمر |
|
| |
نسرین به سر ببسته ز نو دستار |
|
لاله به کف نهاده ز نو ساغر |
|
| |
نوروز فر خجسته فراز آمد |
|
در موکبش بهار خوش دلبر |
|
| |
آن یک طراز مجلس و کاخ بزم |
|
این یک طراز گلشن و دشت و در |
|
| |
آن بزم را طرازد چون کشمیر |
|
این باغ را بسازد چون کشمر |
|
| |
هر بامداد، باد برآید نرم |
|
وز روی گل به لطف کشد معجر |
|
| |
خوی کرده گل ز شرم همی خندد |
|
چون خوبرو عروس بر شوهر |
|
| |
بر خار بن بخندد و سیصد گل |
|
چون آفتاب سر زند از خاور |
|
| |
مانند کودکان که فرو خندند |
|
آنگه کشان پذیره شود مادر |
|
| |
قارون هر آنچه کرد نهان در خاک |
|
اکنون همی ز خاک برآرد سر |
|
| |
زمرد همی برآید از هامون |
|
لل همی بغلتد در فرغر |
|
| |
پاسی ز شب چو درگذرد گردد |
|
باغ از شکوفه چون فلک از اختر |
|
| |
برف از ستیغ کوه فرو غلتد |
|
هر صبح کفتاب کشد خنجر |
|
