ملک الشعرا بهار (قصاید)/بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها

by ملک الشعرا بهار

	بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها			آشفته شد به دیده‌ی عشاق خوابها
	استارگان تافته بر چرخ لاجورد			چونان که اندر آب ز باران حبابها
	اکنون که آفتاب به مغرب نهفته روی			از باده برفروز به بزم آفتابها
	مجلس بساز با صنمی نغز و دلفریب			افکنده در دو زلف سیه پیچ و تاب ها
	ساقی به پای خاسته چون سرو سیمتن			و انباشته به ساغر زرین شرابها
	در گوش مشتری شده آواز چنگها			بر چرخ زهره خاسته بانگ ربابها
	فصلی خوش و شبی خوش و جشنی مبارک است			وز کف برون شده است طرب را حسابها
	بستند باب انده و تیمار و رنج و غم			وز شادی و نشاط گشادند بابها
	رنگین کند به باده کنون دامن سپید			زاهد که بودش از می سرخ اجتنابها
	گویند: « می منوش و مخور باده، ز آنکه هست			می‌خواره را گناه و گنه را عقابها»
	در باده گر گناه فزون است، هم بود			در آستان حجت یزدان ثوابها
	شمس‌الشموس، شاه ولایت که کرده‌اند			شمس و قمر ز خاک درش اکتسابها
	بهر مقر و منکر او ایزد آفرید			انعامها به خلد و به دوزخ عذابها
	خواهی اگر نوشت یکی جزوش از مدیح			در پیش نه ز برگ درختان کتابها
	اکنون به شادی شب جشن ولادتش			گردون نهاده بر کف انجم خضابها
	جشنی است خسروانه و بزمی است دلفروز			گویی گرفته‌اند ز جنت حجابها
	آن آتشین درخت چو زر بفت خیمه است			و آن تیرهای جسته، چو زرین طنابها