ملک الشعرا بهار (قصاید)/بهارا! بهل تا گیاهی برآید
ظاهر
بهارا! بهل تا گیاهی برآید | درخشی ز ابر سیاهی برآید | |||||
در این تیرگی صبر کن شام غم را | که از دامن شرق ماهی برآید | |||||
بمان تا در این ژرف یخزار تیره | به نیروی خورشید راهی برآید | |||||
وطن چاهسار است و بند عزیزان | بمان تا عزیزی ز چاهی برآید | |||||
به بیداد بدخواه امروز سر کن | که روز دگر دادخواهی برآید | |||||
بر این خاک تیغ دلیری بجنبد | وز این دشت گرد سپاهی برآید | |||||
ز دست کس ار هیچ ناید صوابی | بهل تا ز دستی گناهی برآید | |||||
مگر از گناهی بلایی بخیزد | مگر از بلایی رفاهی برآید | |||||
مگر از میان بلا گرمگاهی | ز حلقوم مظلوم آهی برآید | |||||
مگر ز آه مظلوم گردی بخیزد | وز آن گرد، صاحب کلاهی برآید |