| | | | | | |
| |
ای دیو سپید پای در بند! |
|
ای گنبد گیتی! ای دماوند! |
|
| |
از سیم به سر یکی کله خود |
|
ز آهن به میان یکی کمر بند |
|
| |
تا چشم بشر نبیندت روی |
|
بنهفته به ابر، چهر دلبند |
|
| |
تا وارهی از دم ستوران |
|
وین مردم نحس دیومانند |
|
| |
با شیر سپهر بسته پیمان |
|
با اختر سعد کرده پیوند |
|
| |
چون گشت زمین ز جور گردون |
|
سرد و سیه و خموش و آوند |
|
| |
بنواخت ز خشم بر فلک مشت |
|
آن مشت تویی، تو ای دماوند! |
|
| |
تو مشت درشت روزگاری |
|
از گردش قرنها پس افکند |
|
| |
ای مشت زمین! بر آسمان شو |
|
بر ری بنواز ضربتی چند |
|
| |
نی نی، تو نه مشت روزگاری |
|
ای کوه! نیم ز گفته خرسند |
|
| |
تو قلب فسرده‌ی زمینی |
|
از درد ورم نموده یک چند |
|
| |
شو منفجر ای دل زمانه ! |
|
وآن آتش خود نهفته مپسند |
|
| |
خامش منشین، سخن همی گوی |
|
افسرده مباش، خوش همی خند |
|
| |
ای مادر سر سپید! بشنو |
|
این پند سیاه بخت فرزند |
|
| |
بگرای چو اژدهای گرزه |
|
بخروش چو شرزه شیر ارغند |
|
| |
ترکیبی ساز بی‌مماثل |
|
معجونی ساز بی‌همانند |
|
| |
از آتش آه خلق مظلوم |
|
وز شعله‌ی کیفر خداوند |
|
| |
ابری بفرست بر سر ری |
|
بارانش ز هول و بیم و آفند |
|
| |
بشکن در دوزخ و برون ریز |
|
بادافره کفر کافری چند |
|
| |
ز آن گونه که بر مدینه‌ی عاد |
|
صرصر شرر عدم پراکند |
|
| |
بفکن ز پی این اساس تزویر |
|
بگسل ز هم این نژاد و پیوند |
|
| |
برکن ز بن این بنا، که باید |
|
از ریشه بنای ظلم برکند |
|
| |
زین بی‌خردان سفله بستان |
|
داد دل مردم خردمند |
|
