| | | | | | |
| |
ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر |
|
وی نامه! دژم شو و ز هم بردر |
|
| |
ای فکر! دگر به هیچ ره مگرای |
|
وی وهم! دگر به هیچ سو مگذر |
|
| |
ای گوش! دگر حدیث کس مشنو |
|
وی دیده! دگر به روی کس منگر |
|
| |
ای دست! عنان مکرمت درکش |
|
وی پای ! طریق مردمی مسپر |
|
| |
ای توسن عاطفت! سبکتر چم |
|
وی طایر آرزو! فروتر پر |
|
| |
ای روح غنی! بسوز و عاجز شو |
|
وی طبع سخی! بکاه و زحمت بر |
|
| |
ای علم! از آنچه کاشتی بدرو |
|
وی فضل! از آنچه ساختی برخور |
|
| |
ای حس فره! فسرده شو در پی |
|
وی عقل قوی! خموده شو درسر |
|
| |
ای نفس بزرگ! خرد شو در تن |
|
وی قلب فراخ! تنگ شو در بر |
|
| |
ای بخت بلند! پست شو ایدون |
|
وی اختر سعد! نحس شو ایدر |
|
| |
ای نیروی مردمی! ببر خواری |
|
وی قوت راستی! بکش کیفر |
|
| |
ای گرسنه! جان بده به پیش نان |
|
وی تشنه! بمیر پیش آبشخور |
|
| |
ای آرزوی دراز بهروزی! |
|
کوته گشتی، هنوز کوته‌تر |
|
| |
ای غصه‌ی زاد و بوم! بیرون شو |
|
بیرون شو و روز خرمی مشمر |
|
| |
کاهنده‌ی مردی! ای عجوز ری! |
|
بفزای به رامش و به رامشگر |
|
| |
ای غازه کشیده سرخ بر گونه! |
|
از خون دل هزار نام‌آور |
|
| |
ره ده به مخنثان بی‌معنی |
|
کین‌توز به مردمان دانشور |
|
| |
هر شب به کنار ناکسی بغنو |
|
هر روز به روز سفله‌ای بنگر |
|
| |
ای مرد! حدیث آتشین بس کن |
|
پنهان کن آتشی به خاکستر |
|
| |
صد بار بگفمت کز این مردم |
|
بگریز و فزون مخور غم کشور |
|
| |
زآن پیش که روزگار برگردد |
|
برگرد ز روزگار دون‌پرور |
|
| |
نشنیدی و نوحه بر وطن کردی |
|
با نثری آتشین و نظمی تر |
|
| |
تو خون خوردی و دیگران نعمت |
|
تو غم بردی و دیگران گوهر |
|
| |
وامروز در این پلید بیغوله |
|
پند دل خویشتن به یاد آور |
|
