ملک الشعرا بهار (غزلیات)/نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم!
ظاهر
نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم! | گلشن طبع تو جاویدان بهار است، ای حکیم! | |||||
آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است | از نسیم مهرگانی برکنار است، ای حکیم! | |||||
نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ | در بر گلخانهی طبع تو خار است، ای حکیم! | |||||
نافهی چین است مشکین خامهات کثار وی | مشکبیز و مشکریز و مشکبار است، ای حکیم! | |||||
یا مگر دریاست با آب مدادت تعبیه | کاین چین گفتار نغزت آبدار است؟ ای حکیم! | |||||
حکمت ار میکرد فخر از روزگار بوعلی | اینک آثار تو فخر روزگار است، ای حکیم! | |||||
مدح این بیدولتان عار است دانا را ولیک | چون تویی را مدح گفتن افتخار است، ای حکیم! |