| | | | | | |
| |
هر هنرِ من که ز انگیزِ طبع |
|
در نظرِ عقل شود جلوه‌گر |
|
| |
خصم بداندیش حسدپیشه را |
|
ناوکی از رشک رسد بر جگر |
|
| |
طوطی شیرین‌عملِ نطقِ من |
|
کام جهان را چو کند پُرشکر |
|
| |
چاشنیِ آن به مذاقِ حسود |
|
چون رسد از زهر بُوَد تلخ‌تر |
|
| |
ز آب‌وهوای چمنِ طبعِ من |
|
چون شود اشجارِ سخن پرثمر |
|
| |
بی جهتی ناخنِ دخلِ غنیم |
|
میوه‌خراشی کند از هر شجر |
|
| |
طایر عنقا لقب درک من |
|
بیضهٔ معنی چو کشد زیر پَر |
|
| |
خصم سیه‌رو کُنَدَش زاغ نام |
|
روح‌قُدُس گر زند از بیضه سر |
|
| |
جنبش دریای خیالات من |
|
افکنَد از تک چو به ساحل گُهَر |
|
| |
مدعی آن لؤلؤ شهوار را |
|
گاه خزف خوانَد و گاهی حجر |
|
| |
ابرِ مَطیرِ شکرین کلک من |
|
بر چمن دهر چو ریزد مطر |
|
| |
دوست خورَد نیشکر از فیض آن |
|
زهر گیا دشمن حیوان سیر |
|
| |
محتشم اندر نظر عیب‌جو |
|
عیب تو این است که داری هنر |
|
