محتشم کاشانی (قطعات)/ای دل انصاف ده که چون نبود

by محتشم کاشانی

	ای دل انصاف ده که چون نبود			دور از جور خویش شرمنده
	کز پی هم ز گلشن سادات			سه همایون درخت افکنده
	اول آن نونهال گلشن جان			که شدی مرده از دمش زنده
	گل باغ صفا صفی‌الدین			که رخش بر سمن زدی خنده
	پس ضیای زمان و شمس زمین			آن دو نخل بلند و زیبنده
	که شد اسباب عیش خرد و بزرگ			از غم فوتشان پراکنده
	چون به آئین جد و باب شدند			جنت آرا به ذات فرخنده
	تا دو تاریخ آشکار شود			این دو مصراع سزد از بنده
	دور از بوستان مصطفوی			یک نهال و دو نخل افکنده