محتشم کاشانی (غزلیات)/پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش

by محتشم کاشانی

	پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش			که نیست حد بشر سیر دیدن رویش
	به نوگلی نگرانم که می‌دمد چو گیاه			کرشمه از در و دیوار گلشن کویش
	هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین			که موج خون ز زمین می‌رسد به بازویش
	قیامتست قیامت که صور فتنه دمید			جهان ز فتنه‌ی نو خیز قد دلجویش
	ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک			اگر به مصر بردبار از چمن بویش
	چه رغبت است که سر بر نمی‌تواند داشت			ز مزرع دل مردم چرنده آهویش
	ز دور کرد شکاری مرا رساند از سحر			خدنگ نیمکش غمزه چشم جادویش
	لبش خموش و زبان کرشمه‌اش گویا			ز نکته پروری گوشه‌های ابرویش
	چو محتشم به نخستین خدنگ او افتاد			هزار بوسه فلک زد به دست و بازویش