| | | | | | |
| |
رخش شمعی است دود آن کمند عنبر آلودش |
|
عجب شمعی که از بالا به پایان میرود دودش |
|
| |
دمی در بزم و صد ره میکشد از بیم و امیدم |
|
عتاب عشوه آمیز و خطاب خنده آلودش |
|
| |
میان آب و آتش داردم دیوانه وش طفلی |
|
که در یک لحظه صد ره میشوم مقبول و مردودش |
|
| |
چو گنجشگیست مرغ دل به دست طفل بیباکی |
|
که پیش من عزیزش دارد اما میکشد زودش |
|
| |
من زا لعبت پرستیها دل بازیخوری دارم |
|
که دارد کودکی با صد هزار آزار خشنودش |
|
| |
بسی در تابم از مردم نوازیهای او با آن |
|
که میدانم به جز بیتابی من نیست مقصودش |
|
| |
طبیب محتشم در عشق پرکاریست کز قدرت |
|
به الماس جفا خوش میکند داغ نمک سودش |
|
