محتشم کاشانی (غزلیات)/دوست با من دشمن و با دشمن من گشته دوست

by محتشم کاشانی

	دوست با من دشمن و با دشمن من گشته دوست			هر که با من دوست باشد دشمن جان من اوست
	بر کدام ابرو کمان چشمم به سهو افتاده است			کان پری با من به چشم و ابرو اندر گفتگوست
	برنخیزم از درش گر سازدم یکسان به خاک			زان که جسم خاکیم پرورده‌ی آن خاک کوست
	شوخ چشم من که دارد روی خوب و خوی بد			گر ز غیرت با نظر بازان به دست آن هم نکوست
	از شکایتهای او دایم من دیوانه‌ام			با دل خود در سخن اما سخن را رو در اوست
	گر ز دست توبه‌ام پیمانه‌ی عشرت شکست			توبه گویان دست عهدم باز در دست سبوست
	محتشم خودر ا خلاص از عشق می‌خواهم ولی			چون کنم چون مرغ دل در دام آن زنجیر موست