محتشم کاشانی (غزلیات)/درخشان شیشهای خواهم می رخشان در و پیدا
ظاهر
درخشان شیشهای خواهم می رخشان در و پیدا | چو زیبا پیکری از پای تا سر جان درو پیدا | |||||
صبازان در چو ناید دیدهام گوید چه بحرست این | که هر گه باد ننشیند شود طوفان درو پیدا | |||||
سیه ابریست چشمم در هوای هالهی خطش | علامتهای پیدا گشتن باران درو پیدا | |||||
چو گیرم پیش رویش باشدم هر دیده دریایی | ز عکس چین زلفش موج بیپایان درو پیدا | |||||
تنی از استخوان و پوست دارم دل درو ظاهر | چو فانوسی که باشد آتش پنهان درو پیدا | |||||
پر از جدول نماید صفحهی آیینهی رویش | که دایم هست عکس آن صف مژگان درو پیدا | |||||
کف پایش که بوسد محتشم و ز خود رود هردم | ز جان آئینهای دان صورت بیجان درو پیدا |