محتشم کاشانی (غزلیات)/تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان
ظاهر
تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان | آفت حسن بتان است هجوم مگسان | |||||
تو ز خود غافلی ای شمع ملک پروانه | که چو گل هر نفسی میزنی آتش به کسان | |||||
زده آتش به جهان حسن تو وز بیم نفس | تا شود روی تو آئینهی آتش نفسان | |||||
کشور حسن بیک تاخت بگیری چو شوند | هم رهان ره سودای تو باری فرسان | |||||
به حریم حرمت پای سگانست دراز | وز سر کوی تو شیران همه کوته مرسان | |||||
رزق شاهنشهی حسن چه داند صنمی | که سجود در او سرزند از بوالهوسان | |||||
بندگیها کندت محتشم بی کس اگر | مکنی نسبتش از بنده شناسی به کسان |