محتشم کاشانی (غزلیات)/بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود
ظاهر
بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود | بردش به بند خانهی زلف سیاه خود | |||||
از راه نارسیده شهنشاه عشق او | عالم به باد داده ز گرد سپاه خود | |||||
گردید عام نشاء عشق آن چنانکه یافت | آثار آن چرنده در آب و گیاه خود | |||||
زان همنشین ستاره که میتابد از زمین | شرمنده است چرخ ز خورشید و ماه خود | |||||
زان شد بلند آتش رسواییم که دوش | نوعی ندیدمش که کنم ضبط آه خود | |||||
یک شهر شد به باد دو روزی خدای را | خالی کن از نظار گیان جلوهگاه خود | |||||
خوش آن که خود بکشتم آئینی و بعد قتل | نسبت کنی به مدعی من گناه خود | |||||
ذوق مرا پیاپی اگر از جفای خویش | هم خود شوی ز جانب من عذرخواه خود | |||||
خواهی که دامنت رهد از چنگ محتشم | بردار زود خار وجودش ز راه خود |