| | | | | | |
| |
ای جمالت قبله‌ی جان ابرویت محراب دل |
|
آمدی و فرض شد صد سجده بر ارباب دل |
|
| |
بعد چندین انتظار از رشته‌ی باریک جان |
|
تاب هجران میبری بیرون ولی کو تاب دل |
|
| |
گر شوی مهمان جان از عقل و دین و صبر و هوش |
|
در رهت ریزم به رسم پیشکش اسباب دل |
|
| |
تا ز مژگان لعل پاشم در رهت پرورده‌ام |
|
از جگر پر گاله بسیار در خوناب دل |
|
| |
از دو بیمارت یکی تا جان برد در بند غم |
|
یا به خواب من درآ یکبار یا در خواب دل |
|
| |
نقش دل پیشت کشیدم جان طلب کردی ز من |
|
ای فدایت جان چه می‌فرمایی اندر باب دل |
|
| |
سر بلندم میکنی گویا که می‌بینم ز دور |
|
ارتفاع کوکب دولت در اسطرلاب دل |
|
| |
محتشم می‌جست عمری در جهان راه صواب |
|
سالک راه تو گشت آخر به استصواب دل |
|
