| | | | | | |
|
این حکایت بشنو از صاحب بیان |
|
در طریق و عادت قزوینیان |
|
|
بر تن و دست و کتفها بیگزند |
|
از سر سوزن کبودیها زنند |
|
|
سوی دلاکی بشد قزوینیی |
|
که کبودم زن بکن شیرینیی |
|
|
گفت چه صورت زنم ای پهلوان |
|
گفت بر زن صورت شیر ژیان |
|
|
طالعم شیرست نقش شیر زن |
|
جهد کن رنگ کبودی سیر زن |
|
|
گفت بر چه موضعت صورت زنم |
|
گفت بر شانه گهم زن آن رقم |
|
|
چونک او سوزن فرو بردن گرفت |
|
درد آن در شانهگه مسکن گرفت |
|
|
پهلوان در ناله آمد کای سنی |
|
مر مرا کشتی چه صورت میزنی |
|
|
گفت آخر شیر فرمودی مرا |
|
گفت از چه عضو کردی ابتدا |
|
|
گفت از دمگاه آغازیدهام |
|
گفت دم بگذار ای دو دیدهام |
|
|
از دم و دمگاه شیرم دم گرفت |
|
دمگه او دمگهم محکم گرفت |
|
|
شیر بیدم باش گو ای شیرساز |
|
که دلم سستی گرفت از زخم گاز |
|
|
جانب دیگر گرفت آن شخص زخم |
|
بیمحابا و مواسایی و رحم |
|
|
بانگ کرد او کین چه اندامست ازو |
|
گفت این گوشست ای مرد نکو |
|
|
گفت تا گوشش نباشد ای حکیم |
|
گوش را بگذار و کوته کن گلیم |
|
|
جانب دیگر خلش آغاز کرد |
|
باز قزوینی فغان را ساز کرد |
|
|
کین سوم جانب چه اندامست نیز |
|
گفت اینست اشکم شیر ای عزیز |
|
|
گفت تا اشکم نباشد شیر را |
|
گشت افزون درد کم زن زخمها |
|
|
خیره شد دلاک و پس حیران بماند |
|
تا بدیر انگشت در دندان بماند |
|
|
بر زمین زد سوزن از خشم اوستاد |
|
گفت در عالم کسی را این فتاد |
|
|
شیر بیدم و سر و اشکم کی دید |
|
اینچنین شیری خدا خود نافرید |
|
|
ای برادر صبر کن بر درد نیش |
|
تا رهی از نیش نفس گبر خویش |
|
|
کان گروهی که رهیدند از وجود |
|
چرخ و مهر و ماهشان آرد سجود |
|
|
هر که مرد اندر تن او نفس گبر |
|
مر ورا فرمان برد خورشید و ابر |
|
|
چون دلش آموخت شمع افروختن |
|
آفتاب او را نیارد سوختن |
|
|
گفت حق در آفتاب منتجم |
|
ذکر تزاور کذی عن کهفهم |
|
|
خار جمله لطف چون گل میشود |
|
پیش جزوی کو سوی کل میرود |
|
|
چیست تعظیم خدا افراشتن |
|
خویشتن را خوار و خاکی داشتن |
|
|
چیست توحید خدا آموختن |
|
خویشتن را پیش واحد سوختن |
|
|
گر همیخواهی که بفروزی چو روز |
|
هستی همچون شب خود را بسوز |
|
|
هستیت در هست آن هستینواز |
|
همچو مس در کیمیا اندر گداز |
|
|
در من و سخت کردستی دو دست |
|
هست این جمله خرابی از دو هست |
|