| | | | | | |
| |
ماجرای مرد و زن را مخلصی |
|
باز می‌جوید درون مخلصی |
|
| |
ماجرای مرد و زن افتاد نقل |
|
آن مثال نفس خود می‌دان و عقل |
|
| |
این زن و مردی که نفسست و خرد |
|
نیک بایستست بهر نیک و بد |
|
| |
وین دو بایسته درین خاکی‌سرا |
|
روز و شب در جنگ و اندر ماجرا |
|
| |
زن همی‌خواهد حویج خانگاه |
|
یعنی آب رو و نان و خوان و جاه |
|
| |
نفس همچون زن پی چاره‌گری |
|
گاه خاکی گاه جوید سروری |
|
| |
عقل خود زین فکرها آگاه نیست |
|
در دماغش جز غم الله نیست |
|
| |
گرچه سر قصه این دانه‌ست و دام |
|
صورت قصه شنو اکنون تمام |
|
| |
گر بیان معنوی کافی شدی |
|
خلق عالم عاطل و باطل بدی |
|
| |
گر محبت فکرت و معنیستی |
|
صورت روزه و نمازت نیستی |
|
| |
هدیه‌های دوستان با همدگر |
|
نیست اندر دوستی الا صور |
|
| |
تا گواهی داده باشد هدیه‌ها |
|
بر محبتهای مضمر در خفا |
|
| |
زانک احسانهای ظاهر شاهدند |
|
بر محبتهای سر ای ارجمند |
|
| |
شاهدت گه راست باشد گه دروغ |
|
مست گاهی از می و گاهی ز دوغ |
|
| |
دوغ خورده مستیی پیدا کند |
|
های هوی و سرگرانیها کند |
|
| |
آن مرایی در صیام و در صلاست |
|
تا گمان آید که او مست ولاست |
|
| |
حاصل افعال برونی دیگرست |
|
تا نشان باشد بر آنچ مضمرست |
|
| |
یا رب این تمییز ده ما را بخواست |
|
تا شناسیم آن نشان کژ ز راست |
|
| |
حس را تمییز دانی چون شود |
|
آنک حس ینظر بنور الله بود |
|
| |
ور اثر نبود سبب هم مظهرست |
|
همچو خویشی کز محبت مخبرست |
|
| |
نبود آنک نور حقش شد امام |
|
مر اثر را یا سببها را غلام |
|
| |
یا محبت در درون شعله زند |
|
زفت گردد وز اثر فارغ کند |
|
| |
حاجتش نبود پی اعلام مهر |
|
چون محبت نور خود زد بر سپهر |
|
| |
هست تفصیلات تا گردد تمام |
|
این سخن لیکن بجو تو والسلام |
|
| |
گرچه شد معنی درین صورت پدید |
|
صورت از معنی قریبست و بعید |
|
| |
در دلالت همچو آبند و درخت |
|
چون بماهیت روی دورند سخت |
|
| |
ترک ماهیات و خاصیات گو |
|
شرح کن احوال آن دو ماه‌رو |
|
