| | | | | | |
| |
ماند احوالت بدان طرفه مگس |
|
کو همی پنداشت خود را هست کس |
|
| |
از خود او سرمست گشته بی‌شراب |
|
ذرهٔ خود را بدیده آفتاب |
|
| |
وصف بازان را شنیده درعیان |
|
گفته من عنقای وقتم بی‌گمان |
|
| |
آن مگس بر برگ کاه و بول خر |
|
همچو کشتیبان همی افراشت سر |
|
| |
گفت من دریا و کشتی خوانده‌ام |
|
مدتی در فکر آن می‌مانده‌ام |
|
| |
اینک این دریا و این کشتی و من |
|
مرد کشتیبان و اهل و رای‌زن |
|
| |
بر سر دریا همی راند او عمد |
|
می‌نمودش آن قدر بیرون ز حد |
|
| |
بود بی‌حد آن چمین نسبت بدو |
|
آن نظر که بیند آن را راست کو |
|
| |
عالمش چندان بود کش بینشست |
|
چشم چندین بحر همچندینشست |
|
| |
صاحب تاویل باطل چون مگس |
|
وهم او بول خر و تصویر خس |
|
| |
گر مگس تاویل بگذارد برای |
|
آن مگس را بخت گرداند همای |
|
| |
آن مگس نبود کش این عبرت بود |
|
روح او نه در خور صورت بود |
|
