| | | | | | |
| |
اهل نار و خلد را بین همدکان |
|
در میانشان برزخ لایبغیان |
|
| |
اهل نار و اهل نور آمیخته |
|
در میانشان کوه قاف انگیخته |
|
| |
همچو در کان خاک و زر کرد اختلاط |
|
در میانشان صد بیابان و رباط |
|
| |
همچنانک عقد در در و شبه |
|
مختلط چون میهمان یک‌شبه |
|
| |
بحر را نیمیش شیرین چون شکر |
|
طعم شیرین رنگ روشن چون قمر |
|
| |
نیم دیگر تلخ همچون زهر مار |
|
طعم تلخ و رنگ مظلم همچو قار |
|
| |
هر دو بر هم می‌زنند از تحت و اوج |
|
بر مثال آب دریا موج موج |
|
| |
صورت بر هم زدن از جسم تنگ |
|
اختلاط جانها در صلح و جنگ |
|
| |
موجهای صلح بر هم می‌زند |
|
کینه‌ها از سینه‌ها بر می‌کند |
|
| |
موجهای جنگ بر شکل دگر |
|
مهرها را می‌کند زیر و زبر |
|
| |
مهر تلخان را به شیرین می‌کشد |
|
زانک اصل مهرها باشد رشد |
|
| |
قهر شیرین را به تلخی می‌برد |
|
تلخ با شیرین کجا اندر خورد |
|
| |
تلخ و شیرین زین نظر ناید پدید |
|
از دریچه‌ی عاقبت دانند دید |
|
| |
چشم آخربین تواند دید راست |
|
چشم آخربین غرورست و خطاست |
|
| |
ای بسا شیرین که چون شکر بود |
|
لیک زهر اندر شکر مضمر بود |
|
| |
آنک زیرکتر ببو بشناسدش |
|
و آن دگر چون بر لب و دندان زدش |
|
| |
پس لبش ردش کند پیش از گلو |
|
گرچه نعره می‌زند شیطان کلوا |
|
| |
و آن دگر را در گلو پیدا کند |
|
و آن دگر را در بدن رسوا کند |
|
| |
وان دگر را در حدث سوزش دهد |
|
ذوق آن زخم جگردوزش دهد |
|
| |
وان دگر را بعد ایام و شهور |
|
وان دگر را بعد مرگ از قعر گور |
|
| |
ور دهندش مهلت اندر قعر گور |
|
لابد آن پیدا شود یوم النشور |
|
| |
هر نبات و شکری را در جهان |
|
مهلتی پیداست از دور زمان |
|
| |
سالها باید که اندر آفتاب |
|
لعل یابد رنگ و رخشانی و تاب |
|
| |
باز تره در دو ماه اندر رسد |
|
باز تا سالی گل احمر رسد |
|
| |
بهر این فرمود حق عز و جل |
|
سورة الانعام در ذکر اجل |
|
| |
این شنیدی مو بمویت گوش باد |
|
آب حیوانست خوردی نوش باد |
|
| |
آب حیوان خوان مخوان این را سخن |
|
روح نو بین در تن حرف کهن |
|
| |
نکته‌ی دیگر تو بشنو ای رفیق |
|
همچو جان او سخت پیدا و دقیق |
|
| |
در مقامی هست هم این زهر مار |
|
از تصاریف خدایی خوش‌گوار |
|
| |
در مقامی زهر و در جایی دوا |
|
در مقامی کفر و در جایی روا |
|
| |
گرچه آنجا او گزند جان بود |
|
چون بدینجا در رسد درمان بود |
|
| |
آب در غوره ترش باشد ولیک |
|
چون به انگوری رسد شیرین و نیک |
|
| |
باز در خم او شود تلخ و حرام |
|
در مقام سرکگی نعم الادام |
|
