مثنوی معنوی/در بیان این خبر کی انهن یغلبن العاقل و یغلبهن الجاهل
| مرد زان گفتن پیشمان شد چنان | کز عوانی ساعت مردن عوان | |||||
| گفت خصم جان جان چون آمدم | بر سر جان من لگدها چون زدم | |||||
| چون قضا آید فرو پوشد بصر | تا نداند عقل ما پا را ز سر | |||||
| چون قضا بگذشت خود را می‌خورد | پرده بدریده گریبان می‌درد | |||||
| مرد گفت ای زن پیشمان می‌شوم | گر بدم کافر مسلمان می‌شوم | |||||
| من گنه‌کار توم رحمی بکن | بر مکن یکبارگیم از بیخ و بن | |||||
| کافر پیر ار پشیمان می‌شود | چونک عذر آرد مسلمان می‌شود | |||||
| حضرت پر رحمتست و پر کرم | عاشق او هم وجود و هم عدم | |||||
| کفر و ایمان عاشق آن کبریا | مس و نقره بنده‌ی آن کیمیا | |||||