| | | | | | |
| |
گفت ای یاران حقم الهام داد |
|
مر ضعیفی را قوی رایی فتاد |
|
| |
آنچ حق آموخت مر زنبور را |
|
آن نباشد شیر را و گور را |
|
| |
خانه‌ها سازد پر از حلوای تر |
|
حق برو آن علم را بگشاد در |
|
| |
آنچ حق آموخت کرم پیله را |
|
هیچ پیلی داند آن گون حیله را |
|
| |
آدم خاکی ز حق آموخت علم |
|
تا به هفتم آسمان افروخت علم |
|
| |
نام و ناموس ملک را در شکست |
|
کوری آنکس که در حق درشکست |
|
| |
زاهد ششصد هزاران ساله را |
|
پوزبندی ساخت آن گوساله را |
|
| |
تا نتاند شیر علم دین کشید |
|
تا نگردد گرد آن قصر مشید |
|
| |
علمهای اهل حس شد پوزبند |
|
تا نگیرد شیر از آن علم بلند |
|
| |
قطره‌ی دل را یکی گوهر فتاد |
|
کان به دریاها و گردونها نداد |
|
| |
چند صورت آخر ای صورت‌پرست |
|
جان بی‌معنیت از صورت نرست |
|
| |
گر بصورت آدمی انسان بدی |
|
احمد و بوجهل خود یکسان بدی |
|
| |
نقش بر دیوار مثل آدمست |
|
بنگر از صورت چه چیز او کمست |
|
| |
جان کمست آن صورت با تاب را |
|
رو بجو آن گوهر کم‌یاب را |
|
| |
شد سر شیران عالم جمله پست |
|
چون سگ اصحاب را دادند دست |
|
| |
چه زیانستش از آن نقش نفور |
|
چونک جانش غرق شد در بحر نور |
|
| |
وصف و صورت نیست اندر خامه‌ها |
|
عالم و عادل بود در نامه‌ها |
|
| |
عالم و عادل همه معنیست بس |
|
کش نیابی در مکان و پیش و پس |
|
| |
می‌زند بر تن ز سوی لامکان |
|
می‌نگنجد در فلک خورشید جان |
|
