مثنوی معنوی/باز ترجیح نهادن نخچیران توکل را بر جهد

by مولوی

	جمله با وی بانگها بر داشتند			کان حریصان که سببها کاشتند
	صد هزار اندر هزار از مرد و زن			پس چرا محروم ماندند از زمن
	صد هزاران قرن ز آغاز جهان			همچو اژدرها گشاده صد دهان
	مکرها کردند آن دانا گروه			که ز بن بر کنده شد زان مکر کوه
	کرد وصف مکرهاشان ذوالجلال			لتزول منه اقلال الجبال
	جز که آن قسمت که رفت اندر ازل			روی ننمود از شکار و از عمل
	جمله افتادند از تدبیر و کار			ماند کار و حکمهای کردگار
	کسپ جز نامی مدان ای نامدار			جهد جز وهمی مپندار ای عیار