| | | | | | |
| |
او وزیری داشت گبر و عشوه ده |
|
کو بر آب از مکر بر بستی گره |
|
| |
گفت ترسایان پناه جان کنند |
|
دین خود را از ملک پنهان کنند |
|
| |
کم کش ایشان را که کشتن سود نیست |
|
دین ندارد بوی مشک و عود نیست |
|
| |
سر پنهانست اندر صد غلاف |
|
ظاهرش با تست و باطن بر خلاف |
|
| |
شاه گفتش پس بگو تدبیر چیست |
|
چاره‌ی آن مکر و آن تزویر چیست |
|
| |
تا نماند در جهان نصرانیی |
|
نی هویدا دین و نه پنهانیی |
|
| |
گفت ای شه گوش و دستم را ببر |
|
بینی‌ام بشکاف و لب در حکم مر |
|
| |
بعد از آن در زیردار آور مرا |
|
تا بخواهد یک شفاعت گر مرا |
|
| |
بر منادی‌گاه کن این کار تو |
|
بر سر راهی که باشد چارسو |
|
| |
آنگهم از خود بران تا شهر دور |
|
تا در اندازم دریشان شر و شور |
|
