| | | | | | |
|
آمد از آفاق یار مهربان |
|
یوسف صدیق را شد میهمان |
|
|
کاشنا بودند وقت کودکی |
|
بر وسادهی آشنایی متکی |
|
|
یاد دادش جور اخوان و حسد |
|
گفت کان زنجیر بود و ما اسد |
|
|
عار نبود شیر را از سلسله |
|
نیست ما را از قضای حق گله |
|
|
شیر را بر گردن ار زنجیر بود |
|
بر همه زنجیرسازان میر بود |
|
|
گفت چون بودی ز زندان و ز چاه |
|
گفت همچون در محاق و کاست ماه |
|
|
در محاق ار ماه نو گردد دوتا |
|
نی در آخر بدر گردد بر سما |
|
|
گرچه دردانه به هاون کوفتند |
|
نور چشم و دل شد و بیند بلند |
|
|
گندمی را زیر خاک انداختند |
|
پس ز خاکش خوشهها بر ساختند |
|
|
بار دیگر کوفتندش ز آسیا |
|
قیمتش افزود و نان شد جانفزا |
|
|
باز نان را زیر دندان کوفتند |
|
گشت عقل و جان و فهم هوشمند |
|
|
باز آن جان چونک محو عشق گشت |
|
یعجب الزراع آمد بعد کشت |
|
|
این سخن پایان ندارد باز گرد |
|
تا که با یوسف چه گفت آن نیک مرد |
|
|
بعد قصه گفتنش گفت ای فلان |
|
هین چه آوردی تو ما را ارمغان |
|
|
بر در یاران تهیدست آمدن |
|
هست بیگندم سوی طاحون شدن |
|
|
حق تعالی خلق را گوید بحشر |
|
ارمغان کو از برای روز نشر |
|
|
جتمونا و فرادی بی نوا |
|
هم بدان سان که خلقناکم کذا |
|
|
هین چه آوردید دستآویز را |
|
ارمغانی روز رستاخیز را |
|
|
یا امید بازگشتنتان نبود |
|
وعدهی امروز باطلتان نمود |
|
|
منکری مهمانیش را از خری |
|
پس ز مطبخ خاک و خاکستر بری |
|
|
ور نهای منکر چنین دست تهی |
|
در در آن دوست چون پا مینهی |
|
|
اندکی صرفه بکن از خواب و خور |
|
ارمغان بهر ملاقاتش ببر |
|
|
شو قلیل النوم مما یهجعون |
|
باش در اسحار از یستغفرون |
|
|
اندکی جنبش بکن همچون جنین |
|
تا ببخشندت حواس نوربین |
|
|
وز جهان چون رحم بیرون روی |
|
از زمین در عرصهی واسع شوی |
|
|
آنک ارض الله واسع گفتهاند |
|
عرصهای دان انبیا را بس بلند |
|
|
دل نگردد تنگ زان عرصهی فراخ |
|
نخل تر آنجا نگردد خشک شاخ |
|
|
حاملی تو مر حواست را کنون |
|
کند و مانده میشوی و سرنگون |
|
|
چونک محمولی نه حامل وقت خواب |
|
ماندگی رفت و شدی بی رنج و تاب |
|
|
چاشنیی دان تو حال خواب را |
|
پیش محمولی حال اولیا |
|
|
اولیا اصحاب کهفند ای عنود |
|
در قیام و در تقلب هم رقود |
|
|
میکشدشان بی تکلف در فعال |
|
بیخبر ذات الیمین ذات الشمال |
|
|
چیست آن ذات الیمین فعل حسن |
|
چیست آن ذات الشکال اشغال تن |
|
|
میرود این هر دو کار از انبیا |
|
بیخبر زین هر دو ایشان چون صدا |
|
|
گر صدایت بشنواند خیر و شر |
|
ذات که باشد ز هر دو بیخبر |
|