| | | | | | |
|
چون به نزغ افتاد آن دانای دین |
|
گفت اگر دانستمی من پیش ازین |
|
|
کین شنو بر گفت چون دارد شرف |
|
در سخن کی کردمی عمری تلف |
|
|
گر سخن از نیکوی چون زر بود |
|
آن سخن ناگفته نیکوتر بود |
|
|
کار آمد حصهی مردان مرد |
|
حصهی ما گفت آمد، اینت درد |
|
|
گر چو مردان درد دین بودی ترا |
|
آنچ میگویم یقین بودی ترا |
|
|
ز آشنای خود دلت بیگانهایست |
|
هرچ میگویم ترا افسانهایست |
|
|
تو بخسب از ناز همچون سرکشی |
|
تا منت افسانه میگویم خوشی |
|
|
خوش خوشت عطار اگر افسانه گفت |
|
خواب خوشتر آیدت تو خوش بخفت |
|
|
بس که ما در ریگ رو غم ریختیم |
|
بس گهر کز حلق خوک آویختیم |
|
|
بس که ما این خوان فرو آراستیم |
|
بس کزین خوان گرسنه برخاستیم |
|
|
بس که گفتم نفس را فرمان نبرد |
|
بس که دارو کردش و درمان نبرد |
|
|
چون نخواهد آمد از من هیچ کار |
|
شستم از خود دست و رفتم برکنار |
|
|
جذبه حق باید ازیشان کرد خواست |
|
کین به دست من نخواهد گشت راست |
|
|
نفس هر لحظه چو فربهتر شود |
|
نیست روی آنک ازین بهتر شود |
|
|
هیچ نشنود او کزان فربه نشد |
|
این همه بشنود یک دم به نشد |
|
|
تا بمیرم من به صد زاری زار |
|
او نگیرد پند، یا رب زینهار |
|