| | | | | | |
|
پاک دینی گفت سی سال تمام |
|
عمر بیخود میگذارم بر دوام |
|
|
همچو اسمعیل در خود ناپدید |
|
آن زمان کو را پدر سر میبرید |
|
|
چون بود آنکس که او عمری گذاشت |
|
همچو آن یک دم که اسمعیل داشت |
|
|
کس چه داند تا درین حبس تعب |
|
عمر خود چون میگذارم روز و شب |
|
|
گاه میسوزم چو شمع از انتظار |
|
گاه میگریم چر ابر نوبهار |
|
|
تو فروغ شمع میبینی خوشی |
|
مینبینی در سر او آتشی |
|
|
آنک از بیرون کند در تن نگاه |
|
کی بود هرگز درون سینه راه |
|
|
در خم چوگان چه گویی، هیچ جای |
|
میندانم پای از سر، سر ز پای |
|
|
از وجودم خود نکردم هیچ سود |
|
کانچ کردم وانچ گفتم هیچ بود |
|
|
ای دریغا نیست از کس یاریم |
|
عمر ضایع گشت در بیکاریم |
|
|
چون توانستم ندانستم ، چه سود |
|
چون بدانستم، توانستم نبود |
|
|
این زمان جز عجز و جز بیچارگی |
|
میندارم چارهی یک بارگی |
|