| | | | | | |
|
راه بینی وقت پیچاپیچ مرگ |
|
گفت چون ره را ندارم زاد و برگ |
|
|
از خوی خجلت کفی گل کردهام |
|
پس از و خشتی به حاصل کردهام |
|
|
شیشهی پر اشک دارم نیز من |
|
ژندهی برچیدهام بهر کفن |
|
|
اولم زان اشک اگر خونی دهید |
|
آخرم آن خشت زیر سرنهید |
|
|
وان کفن در آب چشم آغشتهام |
|
ای دریغا سر به سر به سرشتهام |
|
|
آن کفن چون در تنم پوشید پاک |
|
زود تسلیمم کنید آنگه به خاک |
|
|
چون چنین کردید، تا محشر ز میغ |
|
بر سر خاکم نبارد جز دریغ |
|
|
دانی این چندین دریغا بهر چیست |
|
پشهای با باد نتوانست زیست |
|
|
سایه از خورشید میجوید وصال |
|
مینیابد، اینت سودا و محال |
|
|
گرچه هست این خود محالی آشکار |
|
جز محال اندیشی او را نیست کار |
|
|
هرک او ننهد درین اندیشه سر |
|
او ازین بهتر چه اندیشه دگر |
|
|
سختتر بینم بهر دم مشکلم |
|
چون بپردازم ازین مشکل دلم |
|
|
کیست چون من فرد و تنها مانده |
|
خشک لب غرقاب دریا مانده |
|
|
نه مرا هم راز و هم دم هیچ کس |
|
نه مرا هم درد و محرم هیچ کس |
|
|
نه ز همت میل ممدوحی مرا |
|
نه ز ظلمت خلوت روحی مرا |
|
|
نه دل کس نه دل خود نیز هم |
|
نه سر نیک و سر بد نیز هم |
|
|
نه هوای لقمهی سلطان مرا |
|
نه قفای سیلی دربان مرا |
|
|
نه به تنهایی صبوری یک دمم |
|
نه بدل از خلق دوری یک دمم |
|
|
هست احوال من زیر و زبر |
|
همچنان کان پیر داد از خود خبر |
|