| | | | | | |
|
در رهی میرفت پیری راهبر |
|
دید از روحانیان خلقی مگر |
|
|
بود نقدی سخت رایج در میان |
|
میربودند آن ز هم روحانیان |
|
|
پیر کرد آن قوم را حالی سال |
|
گفت چیست این نقد برگویید حال |
|
|
مرغ روحانیش گفت ای پیرراه |
|
دردمندی میگذشت این جایگاه |
|
|
برکشید آهی ز دل پاک و برفت |
|
ریخت اشک گرم بر خاک و برفت |
|
|
ما کنون آن اشک گرم و آه سرد |
|
میبریم از یک دگر در راه درد |
|
|
یا رب اشک و آه بسیاریم هست |
|
گر ندارم هیچ این باریم هست |
|
|
چون روایی دارد آنجا اشک راه |
|
بنده دارد این متاع آن جایگاه |
|
|
پاک کن از آه صحن جان من |
|
پس بشوی از اشک من دیوان من |
|
|
میروم گم راه، ره نایافته |
|
دل چو دیوان جز سیه نایافته |
|
|
ره نمایم باش و دیوانم بشوی |
|
از دو عالم تختهی جانم بشوی |
|
|
بینهایت درد دل دارم ز تو |
|
جان اگر دارم خجل دارم ز تو |
|
|
عمر در اندوه تو بردم به سر |
|
کاشکی بودیم صد عمر دگر |
|
|
تا در اندوهت به سر میبردمی |
|
هر زمان دردی دگر میبردمی |
|
|
ماندهام از دست خود در صد ز حیر |
|
دست من ای دست گیر من تو گیر |
|