| | | | | | |
|
بوسعید مهنه در حمام بود |
|
قایمیش افتاد و مرد خام بود |
|
|
شوخ شیخ آورد تا بازوی او |
|
جمع کرد آن جمله پیش روی او |
|
|
شیخ را گفتا بگو ای پاک جان |
|
تا جوامردی چه باشد در جهان |
|
|
شیخ گفتا شوخ پنهان کردنست |
|
پیش چشم خلق ناآوردنست |
|
|
این جوابی بود بر بالای او |
|
قایم افتاد آن زمان در پای او |
|
|
چون به نادانی خویش اقرار کرد |
|
شیخ خوش شد، قایم استغفار کرد |
|
|
خالقا، پروردگارا ، منعما |
|
پادشاها، کارسازا ، مکرما |
|
|
چون جوانمردی خلق عالمی |
|
هست از دریای فضلت شب نمی |
|
|
قایم مطلق تویی اما به ذات |
|
وز جوانمردی ببایی در صفات |
|
|
شوخی و بیشرمی ما در گذار |
|
شوخ ما با پیش چشم ما میار |
|