| | | | | | |
|
بوسعید مهنه با مردان راه |
|
بود روزی در میان خانقاه |
|
|
مستی آمد اشک ریزان بیقرار |
|
تا دران خانقاه آشفتهوار |
|
|
پرده از ناسازگاری بازکرد |
|
گریه و بدمستیی آغازکرد |
|
|
شیخ کو را دید آمد در برش |
|
ایستاد از روی شفقت بر سرش |
|
|
گفت هان ای مست اینجا کم ستیز |
|
از چه میباشی، به من ده دست و خیز |
|
|
مست گفت ای حق تعالی یار تو |
|
نیست شیخا دستگیری کار تو |
|
|
تو سر خود گیر و رفتی مردوار |
|
سر فرورفته مرا با او گذار |
|
|
گر ز هر کس دستگیری آمدی |
|
مور در صدر امیری آمدی |
|
|
دستگیری نیست کار تو، برو |
|
نیستم من در شمار تو برو |
|
|
شیخ در خاک اوفتاد از درد او |
|
سرخ گشت از اشک روی زرد او |
|
|
ای همه تو ناگزیر من تو باش |
|
اوفتادم دست گیر من تو باش |
|
|
ماندهام در چاه زندان پای بست |
|
در چنین چاهم که گیرد جز تو دست |
|
|
هم تن زندانیم آلوده شد |
|
هم دل محنت کشم فرسوده شد |
|
|
گرچه بس آلوده در راه آمدم |
|
عفو کن کز حبس وز چاه آمدم |
|