عطار (غزلیات)/چو دریا شور در جانم میفکن
ظاهر
چو دریا شور در جانم میفکن | ز سودا در بیابانم میفکن | |||||
چو پر پشهی وصلت ندیدم | به پای پیل هجرانم میفکن | |||||
به دست خویش در پای خودم کش | به دست و پای دورانم میفکن | |||||
به دشواری به دست آید چو من کس | چنین از دست آسانم میفکن | |||||
اگر از تشنگی چون شمع مردم | به سیرابی طوفانم میفکن | |||||
به چشم او کز ابروی کمان کش | به دل در تیر مژگانم میفکن | |||||
زره چون در نمیپوشیم از زلف | میان تیربارانم میفکن | |||||
چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست | به جان تو که در جانم میفکن | |||||
چو پایم نیست با چوگان زلفت | چو گویی پیش چوگانم میفکن | |||||
چو من جمعیت از زلف تو دارم | چو زلف خود پریشانم میفکن | |||||
خط آوردی و جان میخواهی از من | ز خط خود به دیوانم میفکن | |||||
چو شد خاک رهت عطار حیران | به خاک راه حیرانم میفکن |