| | | | | | |
| |
چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد |
|
از رشک روی مه را در صد نگار گیرد |
|
| |
از بس که حلقه بینی در زلف مشکبارش |
|
صد دست باید آنجا تا در شمار گیرد |
|
| |
گر زاهدی ببیند میگونی لب او |
|
تا روز رستخیزش زان می خمار گیرد |
|
| |
گر ماه لاله گونش تابد به نرگس و گل |
|
گلزار پای تا سر از رشک خار گیرد |
|
| |
گر از کمان ابرو بادام نرگسینش |
|
یک تیر برگشاید صیدی هزار گیرد |
|
| |
خورشید کو ز تنگی بر چرخ می‌کشد تیغ |
|
از بیم تیر چشمش گردون حصار گیرد |
|
| |
او آفتاب حسن است از پرده گر بتابد |
|
دهر خرف ز رویش طبع بهار گیرد |
|
| |
عاشق که از میانش مویی خبر ندارد |
|
در آرزوی مویش از جان کنار گیرد |
|
| |
عطار را به وعده دل می‌دهد ولیکن |
|
اندر میان آتش دل چون قرار گیرد |
|
