عطار (غزلیات)/نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد
ظاهر
نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد | نه عقل چو عشق آمد از جان و تن اندیشد | |||||
چون آتش عشق تو شعله زند اندر دل | کم کاستتیی آن کس کز خویشتن اندیشد | |||||
گر مدعی عشقت در چاه بلا افتد | کفر است درین معنی کانجا رسن اندیشد | |||||
پروانه بر معنی کی محرم شمع افتد | گر در همه عمر خود از سوختن اندیشد | |||||
عاشق که به صد زاری در عشق تو جان بدهد | خصمیش کند جانش گر از کفن اندیشد | |||||
عاشق همه رسوا به در انجمن عالم | کانجام نگیرد ره گر ز انجمن اندیشد | |||||
جانا چو دلم خستی راه سخنم بستی | عطار به صد مستی تا کی سخن اندیشد |