عطار (غزلیات)/نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم
ظاهر
نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم | به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم | |||||
منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت | همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم | |||||
اگر به دستگیری بپذیری اینت منت | واگر نه رستخیزی ز همه جهان برآرم | |||||
چه کمی درآید آخر به شرابخانهی تو | اگر از شراب وصلت ببری ز سر خمارم | |||||
چو نیم سزای شادی ز خودم مدار بی غم | که درین چنین مقامی غم توست غمگسارم | |||||
ز غم تو همچو شمعم که چو شمع در غم تو | چو نفس زنم بسوزم چو بخندم اشکبارم | |||||
چو زکار شد زبانم بروم به پیش خلقی | غم تو به خون دیده همه بر رخم نگارم | |||||
ز توام من آنچه هستم که تو گرنهای نیم من | که تویی که آفتابی و منم که ذرهوارم | |||||
اگر از تو جان عطار اثر کمال یابد | منم آنکه از دو عالم به کمال اختیارم |