عطار (غزلیات)/می‌شد سر زلف در زمین کش

by عطار

	می‌شد سر زلف در زمین کش			چون شرح دهم تو را که آن خوش
	از تیزی و تازگی که او بود			گویی همه آب بود و آتش
	پر کرده ز چشم نرگسینش			از تیر جفا هزار ترکش
	زیر قدشم هزار مشتاق			از مردم دیده کرده مفرش
	جان همه کاملان ز زلفش			همچون سر زلف او مشوش
	روی همه عاشقان ز عشقش			از خون جگر شده منقش
	گل چهره و گل فشان و گل بوی			مه طلعت و مه جبین و مهوش
	صد تشنه ز خون دیده سیراب			از دشنه‌ی چشم آن پریوش
	گه دل گه جان خروش می‌کرد			کای غالیه زلف زلف برکش
	عطار ز زلف دلکش او			تا حشر فتاده در کشاکش