| | | | | | |
| |
من نمیرم زانکه بی جان می‌زیم |
|
جان نخواهم چون به جانان می‌زیم |
|
| |
در ره عشق تو چون جان زحمت است |
|
لاجرم بی زحمت جان می‌زیم |
|
| |
چون بلای خویشتن دیدم وجود |
|
از وجود خویش پنهان می‌زیم |
|
| |
در امید و بیم عشقت همچو شمع |
|
گاه خندان گاه گریان می‌زیم |
|
| |
همچو غنچه از سر تر دامنی |
|
غرق خون سر در گریبان می‌زیم |
|
| |
روز و شب بر خشک کشتی رانده‌ام |
|
گرچه دایم غرق طوفان می‌زیم |
|
| |
از سر زلف تو اندیشم همه |
|
گرچه حالی را پریشان می‌زیم |
|
| |
ماه رویا بر امید خلعتم |
|
بس برهنه این چنین زان می‌زیم |
|
| |
از بر خود خلعت خاصم فرست |
|
زانکه بی‌تو ژنده خلقان می‌زیم |
|
| |
از برونم پرده‌ی اطلس چه سود |
|
چون درون پرده عریان می‌زیم |
|
| |
همچو عطار از جهان فارغ شده |
|
سر نهاده در بیابان می‌زیم |
|
