عطار (غزلیات)/ماییم ز عالم معالی

by عطار

	ماییم ز عالم معالی			رندی دو سه اندرین حوالی
	در عشق دلی و نیم جانی			بر داده به باد لاابالی
	بگذشته ز هستی و گرفته			چون صوفی ابن‌وقت حالی
	در صفه‌ی عاشقان حضرت			از برهنگی فکنده قالی
	پس یافته برترین مقامی			احسنت زهی مقام عالی
	ما را چه مرقع و چه اطلس			چه نیک کنی چه بد سگالی
	ای زاهد کهنه درد نقد است			برخیز که گوشه‌ای است خالی
	تا ناله‌ی عاشقان نیوشی			بر خلق ز زهد چند نالی
	آن می که تو می‌خوری حرام است			ما می نخوریم جز حلالی
	ما بر سر آتشیم پیوست			مستغرق بحر لایزالی
	ما بی خوابیم و چون بود خواب			در حضرت قرب ذوالجلالی
	چون خواب کند کسی که او را			از ریگ روان بود نهالی
	عطار برو که دست بردی			از جمله‌ی عالم معالی