| | | | | | |
| |
خورد بر شب صبحدم شام ای غلام |
|
زنده گردان جانم از جام ای غلام |
|
| |
جام در ده و این دل پر درد را |
|
وارهان از ننگ و از نام ای غلام |
|
| |
جمله‌ی شب همچو شمعی سوختم |
|
صبح دم زد ما چنین خام ای غلام |
|
| |
دست ایامم به روی اندر فکند |
|
هین که رفت از دست ایام ای غلام |
|
| |
گام بیرون نه که دست روزگار |
|
ندهدت پیشی به یک گام ای غلام |
|
| |
چند باشی بر امید دانه‌ای |
|
همچو مرغی مانده در دام ای غلام |
|
| |
چند باشی در میان خرقه گیر |
|
تازه گردان زود اسلام ای غلام |
|
| |
گر همی خواهی که از خود وارهی |
|
با قلندر دردی آشام ای غلام |
|
| |
عاشق ره شو که کار مرد عشق |
|
برتر است از مدح و دشنام ای غلام |
|
| |
بی سر و بن شو چو گویی زانکه عشق |
|
هست بی آغاز و انجام ای غلام |
|
| |
هر که او در عشق بی‌آرام نیست |
|
کی تواند یافت آرام ای غلام |
|
| |
گاه مرد مسجدی گه رند دیر |
|
هر دو نبود کام و ناکام ای غلام |
|
| |
یا مرو در مسجد و زنار بند |
|
یا مده در دیر ابرام ای غلام |
|
| |
چون تو اندر راه باشی ناتمام |
|
کی رسد کارت به اتمام ای غلام |
|
| |
رو تو خاص خاص شو یا عام عام |
|
تا به کی نه خاص و نه عام ای غلام |
|
| |
گفت عطار آنچه می‌دانست باز |
|
یادت آید این به هنگام ای غلام |
|
