| | | | | | |
| |
تا درین زندان فانی زندگانی باشدت |
|
کنج عزلت گیر تا گنج معانی باشدت |
|
| |
این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان |
|
این جهانت گر نباشد آن جهانی باشدت |
|
| |
کام و ناکام این زمان در کام خود درهم شکن |
|
تا به کام خویش فردا کامرانی باشدت |
|
| |
روزکی چندی چو مردان صبر کن در رنج و غم |
|
تا که بعداز رنج گنج شایگانی باشدت |
|
| |
روی خود را زعفرانی کن به بیداری شب |
|
تا به روز حشر روی ارغوانی باشدت |
|
| |
گر به ترک عالم فانی بگویی مردوار |
|
عالم باقی و ذوق جاودانی باشدت |
|
| |
صبحدم درهای دولتخانه‌ها بگشاده‌اند |
|
عرضه کن گر آن زمان راز نهانی باشدت |
|
| |
تا کی از بی حاصلی ای پیرمرد بچه طبع |
|
در هوای نفس مستی و گرانی باشدت |
|
| |
از تن تو کی شود این نفس سگ سیرت برون |
|
تا به صورت خانه‌ی تن استخوانی باشدت |
|
| |
گر توانی کشت این سگ را به شمشیر ادب |
|
زان پس ار تو دولتی جویی نشانی باشدت |
|
| |
گر بمیری در میان زندگی عطاروار |
|
چون درآید مرگ عین زندگانی باشدت |
|
